Język norweski

Należy do północnej grupy języków germańskich. Jest tak blisko spokrewniony z językiem duńskim i szwedzkim, że porozumienie językowe między użytkownikami tych trzech języków nie sprawia większych trudności. Język norweski zajmuje tu szczególnie korzystną pozycję środkową, dzięki czemu Norwedzy łatwiej mogą porozumieć się w swoim języku zarówno z Duńczykami, jak i Szwedami.

Język norweski jest językiem urzędowym w Norwegii. Posługuje się nim ponad 5 mln mieszkańców. W Norwegii istnieją jednak dwie oficjalne formy języka pisanego: bokmål i nynorsk.

Pierwszą z nich jest bokmål – dosłownie „język książkowy”, który wykształcił się z języka duńskiego, który przez wiele stuleci był oficjalnym pisanym w Norwegii językiem, kiedy to kraj znajdował się w trwającej ponad 500 lat unii z Danią. Za pośrednictwem języka bokmål komunikuje się przeważająca część mieszkańców, bo ponad 3,5 mln. 

Drugi oficjalny język pisany to nynorsk – „nowonorweski”, stworzony w oparciu o liczne dialekty, jednakże jego znaczenie jest znacznie mniejsze, a mieszkańców posługujących się tą formą językową jest ok. 700 tys. Nynorsk powstał po zerwaniu w 1814 r. unii z Danią. W drugiej połowie XIX wieku został uznany za drugi oficjalny język Norwegii.

    Bokmål i nynorsk, mimo że formalnie traktuje się jako odrębne języki, są do siebie na tyle podobne, iż osoba posługująca się na co dzień jednym z nich może w pełni zrozumieć tekst napisany w drugim. 

Obecnie obserwuje się stały wzrost znaczenia bokmålu w całej Norwegii. Jest on językiem stolicy, najgęściej zaludnionej wschodniej oraz północnej Norwegii. Rozszerza swe wpływy w pozostałych częściach kraju. Jest głównym językiem środków masowego przekazu i głównym językiem nauczania w szkołach norweskich, a także wiodącym językiem na wydziałach filologicznych zagranicznych uczelni.